Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

POSTANOWIENIE

Dnia 20 stycznia 2025 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Izabela Gluza

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2025 roku w Nowym Dworze Mazowieckim

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku Syndyka masy upadłości (...) Bank S.A. w W. w upadłości

z udziałem D. K., W. K.

o zawezwanie do próby ugodowej

w przedmiocie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych Syndyka masy upadłości (...) Bank S.A. w W. w upadłości

postanawia

wniosek oddalić.

UZASADNIENIE

postanowienia Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

z dnia 20 stycznia 2025 r.

Syndyk masy upadłości (...) Bank S.A. w W. złożył wniosek o zwolnienie go od opłaty sądowej w kwocie 300 zł od wniosku o zawezwanie do próby ugodowej. W uzasadnieniu wniosku podał, że nie może uiścić opłaty sądowej, gdyż musi ponosić koszty postępowania upadłościowego. W celu ochrony interesu ogółu wierzycieli banku syndyk musi wytaczać powództwa bądź odpowiadać na wytoczone przeciwko niemu powództwa co generuje znaczące koszty. Wskazał, że jako syndyk nie jest osobą prawną o której mowa w art. 103 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, a zatem przepis ten nie ma do niego zastosowania.

Zgodnie z art. 103 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd może przyznać zwolnienie od kosztów sądowych osobie prawnej lub jednostce organizacyjnej niebędącej osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną, jeżeli wykazała, że nie ma dostatecznych środków na ich uiszczenie.

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż zwolnienie osoby prawnej od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych następuje wyjątkowo – przy czym nawet upadłość osoby prawnej nie jest wystarczającą przesłanką dla uwzględnienia wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych. Zgodzić należy się z poglądem wielokrotnie wyrażanym w orzecznictwie, że upadłość osoby prawnej nie jest wystarczającą (i jedyną) przesłanką dla uwzględnienia wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych. Takie zwolnienie jest bowiem uzależnione od wykazania, że jej efektywne aktywa nie wystarczą na pokrycie kosztów, co wprost wynika z treści art. 103 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Nie może przesądzać o sposobie rozpoznania wniosku sam cel postępowania upadłościowego ani struktura właścicielska wierzycieli masy upadłości, ponieważ te okoliczności nie należą do przesłanek stosowania wskazanego przepisu. Nie ma normatywnych podstaw, aby przyjmować, że zaspokajane w toku postępowania likwidacyjnego wierzytelności wyprzedzają koszty sądowe związane z dochodzeniem roszczeń składających się następnie na masę upadłości. (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 lipca 2020 r. IV CZ 30/20)

Argumentacja Syndyka masy upadłości (...) Banku S.A. w W. jakoby art. 103 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nie miał zastosowania wprost w postepowaniu upadłościowym (...) Banku S.A. jest pozbawiona merytorycznych podstaw. Syndyk działa w imieniu upadłego i zarządza jego masą majątkową, a upadły mimo ogłoszenia upadłości pozostaje osobą prawną. Samo postawienie go w stan upadłości nie zmienia jego statusu i nie pozbawia osobowości prawnej. Jednocześnie, żaden z przepisów prawa upadłościowego i naprawczego nie wyłącza stosowania art. 103 ustawy o kosztach sądowych w postępowaniu cywilnym dotyczącym dochodzenia roszczeń upadłego.

Co zamienne, syndyk masy upadłości (...) Banku S.A. w W. nie złożył do wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych żadnego dokumentu, którym udowodniłby swoje twierdzenia o niemożliwości uiszczenia opłaty sądowej. Jednocześnie strategia procesowa syndyka budzi duże wątpliwości w kontekście art. 4 ¹ k.p.c. Już pobieżna analiza złożonych wniosków wskazuje, że żądania w nich zawarte są sprzeczne z prawem i dobrymi obyczajami, a tym samym są z góry skazane na niepowodzenie. Jak bowiem wynika z ich treści syndyk wnosi o zapłatę dwukrotności kwoty kapitału wypłaconego kredytobiorcy na podstawie umowy kredytu „frankowego” co w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zakazującego bankowi żądania wynagrodzenia za korzystanie z kapitału jest zupełnie nieuprawnione (por. wyrok TSUE C-520/21)

W ocenie sądu takie postępowanie syndyka ma na celu jedynie stworzenie pozorów chęci polubownego zakończenia sporów frankowych. W rzeczywistości można ją jednak ocenić jako marnotrawienie środków masy upadłości na obsługę postępowań (wynagrodzenie kancelarii prawnych), które są z góry skazane na niepowodzenie. Podobna sytuacja dotyczy składania przez (...) Banku S.A. w W. apelacji od wyroków stwierdzających nieważność umów kredytów frankowych bez realnych szans powodzenia apelacji w sytuacji, gdy większość banków odstępuje już od kwestionowania zapadłych orzeczeń sądów pierwszych instancji. Takie działania generują bowiem dodatkowe znaczące koszty postępowania upadłościowego i mogą być działaniem na szkodę wierzycieli upadłego banku.

Z tego powodu sąd wniosek oddalił.