Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

21 stycznia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący – sędzia Izabela Gluza

Protokolant – st. sek. sąd. Agnieszka Polecińska

po rozpoznaniu 16 stycznia 2025 r. w Nowym Dworze Mazowieckim

na rozprawie

sprawy z powództwa T. M.

przeciwko Gminie Z.

o odpowiedzialność za szkodę działanie niezgodne z prawem - jednostki samorządu terytorialnego

I.  zasądza od Gminy Z. na rzecz T. M. 27 412,65 zł (dwadzieścia siedem tysięcy czterysta dwanaście złotych 65/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 21 stycznia 2025 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części oddala powództwo;

III.  zasądza od Gminy Z. na rzecz T. M. 697,20 zł kosztów procesu z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, do dnia zapłaty;

IV.  zasądza od T. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim 3 358,41 zł tytułem nieuiszczonych wydatków sądowych;

V.  zasądza od Gminy Z. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim 2 238,94 zł tytułem nieuiszczonych wydatków sądowych.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

z dnia 21 stycznia 2025 r.

Powód T. M. pozwem z dnia 16 grudnia 2022 r. (data stempla pocztowego; k. 2-5) wnosił o zasądzenie od pozwanej Gminy Z. na swoją rzecz 68.516,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 września 2022 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu tytułem odszkodowania na podstawie art. 417 k.c. w związku z art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów. W uzasadnieniu wskazał, że jest właścicielem nieruchomości położonej przy ul. (...) w gminie Z., na której zamieszkuje rodzina K.. Wyrokiem z dnia 18 października 2019 r. w sprawie o sygn. IC (...)Sąd nakazał im opróżnić z osób i rzeczy oraz wydać nieruchomość, a także części z osób przyznał prawo do otrzymania lokalu socjalnego. Podniósł, że mimo wezwań, Gmina Z. nie spełniła swojego obowiązku i nie dostarczyła rodzinie K. lokalu socjalnego. Dochodzona pozwem kwota stanowić ma odszkodowanie za szkodę, jaką poniósł powód wobec niezłożenia przez pozwaną oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego rodzinie K.. Powód wskazał, że dochodzona kwota stanowi równowartość czynszu obowiązującą na rynku, jaką mógłby uzyskać za okres od 1 lutego 2021 r. do dnia zapłaty tj. 3.114,40 zł miesięcznie.

W piśmie z dnia 26 stycznia 2023 r. (data stempla pocztowego; k. 17-17v), powód reprezentowany od tego czasu przez profesjonalnego pełnomocnika, wskazał, że dochodzi przedmiotowego roszczenia za okres od 1 lutego 2021 r. do 7 grudnia 2022 r.

Pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, w odpowiedzi na pozew (k. 31-42), wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, podnosząc, że bez swojej winy nie była w stanie dostarczyć licznej rodzinie zamieszkującej lokal powoda lokalu socjalnego. Ostatecznie w toku postępowania zaproponowała ofertę najmu lokalu socjalnego, która nie została przez nich przyjęta. Wskazała, że powództwo wytoczone przez powoda w części dotyczącej żądania zapłaty odszkodowania za okres poprzedzający uprawomocnienie się orzeczenia o obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego oraz w zakresie żądanych odsetek jest bezzasadne, zaś w pozostałej części nie zostało należycie udowodnione. Podniosła, że powód nie wykazał aby dochodzona pozwem kwota odpowiadała kwocie czynszu według cen rynkowych oraz nie wykazał adekwatnego związku przyczynowo-skutkowego między niezapewnieniem przez gminę lokalu socjalnego dla rodziny K., zajmującej budynek mieszkalny posadowiony na nieruchomości pozwanego a niemożnością korzystania z nieruchomości w pozostałym zakresie.

W replice na odpowiedź na pozew (k. 50-52) powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko, wskazując jednocześnie, że odpowiedzialność pozwanej Gminy jest bezsporna, a aktualizacja spoczywającego na niej obowiązku następuje z chwilą uprawomocnienia się wyroku eksmisyjnego, a nie jak twierdzi pozwana po wezwaniu Gminy przez wierzyciela lub dłużnika z tytułu egzekucyjnego, przy uwzględnieniu odpowiedniego czasu na znalezienie i przygotowanie lokalu socjalnego. Co do zarzutu nieuzasadnionej wysokości roszczenia przedłożył wydruki z ofert wynajmu nieruchomości o podobnym zakresie powierzchni do nieruchomości powoda.

Pozwana w piśmie z 6 kwietnia 2023 r. (data stempla pocztowego, k. 56-57) podtrzymała dotychczasowe stanowisko, jednocześnie podnosząc, że nie można obciążać Gminy za niewykorzystanie nieruchomości w pozostałej części tj. oprócz lokalu zajmowanego przez rodzinę K..

Do zakończenia postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 18 października 2019 r. wydanym w sprawie o sygn. I C (...)Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim orzekł eksmisję Z. M., R. K., A. M., E. K. (1), P. K., E. K. (2), N. K., M. K., B. K. i K. K. (2) z nieruchomości położonej w W., gminie Z. o powierzchni 1.2643 ha, dla której Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim prowadzi księgę wieczystą o nr (...), należącej ówcześnie do (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Jednocześnie Sąd orzekł, że Z. M., R. K., A. M., E. K. (1), E. K. (2), N. K., M. K., B. K. i K. K. (2) przysługuje prawo do otrzymania lokalu socjalnego.

Wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2021 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie w sprawie o sygn. IV Ca (...) oddalił apelację od powyższego wyroku złożoną przez interwenienta ubocznego – Gminę Z..

Gmina Z. brała udział zarówno w postępowaniu I instancji jak i w postępowaniu II instancji w charakterze interwenienta ubocznego.

Dowód: kopia wyroku z dnia 18 października 2019 r. – k. 6; kopia wyroku z dnia 21 kwietnia 2021 r. – k. 8v (odpisy wyroków w aktach I C (...)).

Postanowieniem z dnia 26 marca 2021 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Nowym Dworze Mazowieckim w sprawie o sygn. I (...) przysądził na rzecz T. M. własność nieruchomości położonej w W., gminie Z., dla której Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim prowadzi księgę wieczystą o nr (...).

Dowód: kopia postanowienia z dnia 26 marca 2021 r. – k. 10-10v, (odpis postanowienia w aktach I Co (...)).

Powód wzywał (kopie wezwań z 2 września 2022 r. i 4 sierpnia 2022 r. - k. 11-13v) pozwaną Gminę Z. do zapłaty na jego rzecz odszkodowania za szkodę, jaką poniósł wobec niezłożenia przez pozwaną oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego rodzinie K..

Gmina Z. działając przez swoją jednostkę budżetową Zakład (...) w Z. złożyła w dniu 4 kwietnia 2023 r. Z. M. i A. M. ofertę zamieszkania lokalu w budynku przy ul. O.H. K. w Z. oraz w dniu 6 września 2023 r. E., R., M., E., N., B. i K. – K. ofertę zamieszkania dwóch lokali o nr (...) zlokalizowanych w budynku przy ul. O.H. K. w Z.. Powyższe oferty zostały odrzucone.

Dowód: pisma Dyrektora (...) w Z. – k. 210-214; pismo Burmistrza Z. – k. 208-209.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony, które nie budziły wątpliwości co do swej wiarygodności i prawdziwości, ponadto nie były przez nie wzajemnie kwestionowane.

Wolnorynkową wartość czynszu za sporny lokal w okresie od 21 kwietnia 2021 r. do dnia wydania opinii (uzupełniającej z 18/06/2024 r.) Sąd ustalił na kwotę 609,17 zł w oparciu o opinię biegłego sądowego ds. wyceny nieruchomości, uznając ją za wiarygodną jasną, logiczną i wewnętrznie niesprzeczną. Ponadto opinia została sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową. Nadto biegły w swych uzupełniających opiniach (z 27/02/2024 r. i 18/06/2024 r.) wyjaśnił wszystkie wątpliwości jakie powód w zarzutach do nich zgłaszał.

Biegły w opinii głównej z 30/10/2023r. określił stawkę czynszu najmu w ujęciu miesięcznym budynku mieszkalnego na kwotę 609,17 zł, począwszy od 21 kwietnia 2021 r. do 30 października 2023 r. (do daty wydania opinii).

W opinii uzupełniającej z 27/02/2024 r. biegły odniósł się do zastrzeżeń powoda dotyczących braku aktualizacji cen, braku wyceny terenu i budynków gospodarczych oraz braków w załącznikach. Podtrzymał swoją główną opinię w zakresie braku aktualizacji cen wskazując, że dla zdefiniowanego w opinii rynku nieruchomości nie stwierdzono wyraźnej dynamiki wzrostu cen, co do braku wyceny terenu i budynków gospodarczych biegły wskazał, że sporządził opinię zgodnie z postanowieniem Sądu z 24 kwietnia 2024 r., które dotyczyło wynajmu domu mieszkalnego położonego na nieruchomości. W sposób pełny odniósł się także do braków w załączników.

W opinii uzupełniającej z 18/06/2024 r. biegły przedstawił obliczenia w stosunku miesięcznym odszkodowania odpowiadającego wysokości czynszu jaki powód mógłby uzyskać z tytułu najmu całej nieruchomości, w tym położonych na niej zarówno budynku mieszkalnego jak i budynków gospodarczych oraz gruntów. Biegły wskazał, że w okresie od 21 kwietnia 2021 r. do 18 czerwca 2024 r., potencjalny czynsz dzierżawy niezabudowanej części nieruchomości o charakterze rolnym wynosi łącznie 3.824,20 zł, gdzie średnia stawka czynszu w ujęciu rocznym wynosiła 1300 zł/ha. Co do najmu budynku mieszkalnego to biegły zaktualizował wyniki z opinii głównej i wskazał, że stawka miesięczna pozostaje na niezmienionym poziomie i wynosi 609.17 zł, co w okresie od 21 kwietnia 2021 r. do 18 czerwca 2024 r. daje łącznie 23.107.85 zł.

Sąd zważył, co następuje:

Odpowiedzialność pozwanej Gminy Z. za szkodę, jaką poniósł powód wobec niezłożenia przez nią oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego rodzinie K. jest bezsporna. Spór w niniejszej sprawie koncentrował się natomiast wokół zakresu tej odpowiedzialności, o czym poniżej.

Przedmiotowe powództwo oparte było na treści art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w zw. z art. 417 k.c. Zatem do przyjęcia odpowiedzialności pozwanej Gminy Z. jest zaistnienie łącznie trzech przesłanek: szkody po stronie powoda, niezgodnego z prawem działania lub zaniechania pozwanej przy wykonywaniu władzy publicznej oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą a zachowaniem pozwanej. Ciężar dowodu co do ww. przesłanek, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c., spoczywał na powodzie.

Pojęcie szkody w rozumieniu art. 417 k.c. obejmuje bądź pewien uszczerbek w majątku (damnum emergens) lub brak możliwości uzyskania korzyści (lucrum cessans), która jest wynikiem działania niezgodnego z prawem. Kwestię ustalenia szkody w postaci utraconych korzyści kształtuje się na podstawie i okoliczności, które wystąpiły po okresie spodziewanych korzyści, z takim założeniem, że korzyść w okresie poprzednim zostałaby osiągnięta, jednakże w każdym przypadku utrata korzyści musi być przez żądającego odszkodowanie udowodniona. Nie chodzi tu o przeprowadzenie dowodu w sensie wykazania tego co do pewności, ale z tak dużym prawdopodobieństwem, że praktycznie można w świetle doświadczenia życiowego przyjąć, że utrata korzyści rzeczywiście miała miejsce. Roszczenie odszkodowawcze właściciela lokalu przeciwko gminie przewidziane w art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie lokatorów w związku z art. 417 k.c. obejmuje wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości. Sąd Rejonowy uznał, iż powód w sposób prawidłowy wykazał wysokość poniesionej przez siebie szkody w postaci możliwego do uzyskania wolnorynkowego czynszu wnioskując o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego do spraw wyceny nieruchomości na tę okoliczność. Powód nie ma innych możliwości udowodnienia szkody, bowiem nie może złożyć oferty najmu lokalu już zamieszkałego. Taka oferta byłaby czysto hipotetyczna, bowiem oczywistym jest, że nie ma chętnych na wynajęcie lokalu mieszkalnego, jeżeli jest on już zajęty przez inne osoby. Poza tym, nawet gdyby taki potencjalny najemca się znalazł, oczywistym jest, iż czynsz najmu za lokal zamieszkały przez lokatorów nigdy nie odpowiadałby czynszowi, jaki powód mógłby uzyskać, z tytułu najmu lokalu wolnego. Z opinii biegłego wynika, iż wolnorynkowa wartość czynszu najmu spornego lokalu, jaki mógłby uzyskać powód, wynosiła średnio miesięcznie 609.17 zł, co w okresie od 21 kwietnia 2021 r. do 18 czerwca 2024 r. daje łącznie 23.107.85 zł.

Przesłanka bezprawności działania gminy jest związana z wiedzą gminy o wyniku procesu, w którym zapadł wyrok eksmisyjny stwierdzający istnienie uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego (najmu socjalnego). Bezprawność polegająca na zaniechaniu wykonania obowiązku ustawowego, stwierdzonego wyrokiem, może być przypisana gminie jedynie pod warunkiem ustalenia, że gmina o takim obowiązku wiedziała. Tego rodzaju stwierdzenie wymaga indywidualnej oceny, z uwzględnieniem okoliczności konkretnego postępowania sądowego, w którym zapadł wyrok eksmisyjny, przy czym należy mieć na uwadze to, że gmina może uczestniczyć w postępowaniu w charakterze interwenienta. Ocena, czy miało miejsce bezprawne zaniechanie wykonania obowiązku przez gminę, powinna obejmować także rozważenie indywidualnie w każdej sprawie możliwości podjęcia wymaganych czynności już z chwilą uzyskania informacji o treści wyroku (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z 13.05.2015 r., V CA 2/15, LEX nr 1755921). W przedmiotowej sprawie wyrok orzekający eksmisję został wydany w dniu 18 października 2019 r., a uprawomocnił się w dniu 21 kwietnia 2021 r. na skutek oddalenia apelacji Gminy Z.. Pozwana Gmina Z. brała udział zarówno w postepowaniu przed Sądem I instancji jak i w postępowaniu w II instancji w charakterze interwenienta ubocznego, tak więc posiadała wiedzę o wyniku procesu, a brak wykonania przez nią obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego należy określić jako działanie bezprawne.

Co do ostatniej przesłanki dotyczącej wykazania związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zachowaniem pozwanej należy przyjąć, że powód wykazał, że poprzez niezgodne z prawem działanie Gminy Z. – niedostarczenie lokalu socjalnego – poniósł szkodę i że powyższe okoliczności są powiązane przyczynowo. Bowiem, gdyby Gmina Z. dostarczyła lokal socjalny rodzinie K., powód miałby szansę wynająć swoją nieruchomość i otrzymywać za nią czynsz najmu w wysokości obowiązującej na wolnym rynku nieruchomości.

Dostarczanie lokali socjalnych jest ustawowym obowiązkiem gminy wynikającym z przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów. Jest to więc obowiązek bezwzględny nałożony na nią przez ustawodawcę. W konsekwencji, ograniczone możliwości Gminy w zakresie gospodarowania lokalami socjalnymi i fakt, iż przyznawanie tych lokali osobom uprawnionym odbywa się według ściśle określonych zasad, przestrzeganych przez Gminę, nie stanowią usprawiedliwienia dokonywanego przez nią zaniechania w tym zakresie. Argumenty Gminy Z. dotyczące przyznania lokalu socjalnego rodzinie Państwa K., którzy tworzą liczną rodzinę o szczególnych potrzebach, a więc potrzebują ściśle dopasowanego do tych potrzeb lokalu bądź lokali także nie mogą stanowić usprawiedliwienia dla zaniechania pozwanej. Zatem co do zasady pozwana odpowiada za szkodę, jaką ponosi właściciel z uwagi na niemożność swobodnego dysponowania należącym do niego lokalem.

W sytuacji, gdy gmina lokalu socjalnego osobie uprawnionej nie dostarczyła, bez znaczenia dla jej odpowiedzialności wobec właściciela lokalu za szkody wyrządzone poprzez niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej, są podejmowane przez nią działania zarówno w sferze prawnej jak i faktycznej w celu przyznania osobom uprawnionym lokalu socjalnego. Działaniem bezprawnym gminy jest fakt niedostarczenia lokalu socjalnego. Odpowiedzialność z powodu bezprawności działania gminy w sytuacji niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej na podstawie wyroku sądowego, następuje od chwili jego uprawomocnienia (tak: Wyrok SO w Gdańsku z dnia 29 czerwca 2010 r., III Ca 328/10).

W przedmiotowej sprawie wyrok orzekający eksmisję został wydany w dniu 18 października 2019 r., a uprawomocnił się w dniu 21 kwietnia 2021 r. na skutek oddalenia apelacji Gminy Z., tak więc odszkodowanie należne powodowi należy liczyć od dnia 21 kwietnia 2021 r., zaś za datę końcową Sąd przyjął datę wyrokowania tj. 21 stycznia 2025 r.

Na mocy nowelizacji wprowadzonej ustawą z dnia 22 marca 2018 r. o zmianie ustawy o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych, ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 756 z późn. zm.) zmienił się dotychczasowy model związany z prawem do lokalu socjalnego, na rzecz najmu socjalnego lokalu. Ma to ten skutek, że ze słownika pomieszczonego w art. 2 ustawy usunięto definicję lokalu socjalnego. Dotychczasowe przepisy określające istotne cechy lokalu socjalnego i zasad najmu takich lokali oraz kręgu osób uprawnionych zostały pomieszczone, w zmienionej szacie prawnej, w art. 22–25. Zgodnie z art. 22 ustawy o ochronie praw lokatorów umową najmu lokalu socjalnego jest umowa najmu lokalu nadającego się do zamieszkania ze względu na wyposażenie i stan techniczny, którego powierzchnia pokoi przypadająca na członka gospodarstwa domowego najemcy nie może być mniejsza niż 5 m2, a w przypadku jednoosobowego gospodarstwa domowego 10 m2, przy czym lokal ten może być o obniżonym standardzie.

Powód zakwestionował, że oferta najmu lokalu socjalnego zaproponowana rodzinie K. przez gminę spełniała ww. normy. Wobec tak postawionego zarzutu gmina winna wykazać, że zaproponowane oferty najmu lokalu socjalnego (złożone w dniu 4 kwietnia 2023 r. oraz w dniu 6 września 2023 r.) spełniają definicję zawartą w art. 22 powyższej ustawy. Pozwana, mimo zobowiązania, nie złożyła jednak jakiegokolwiek dowodu (choćby w postaci zdjęć czy przesłuchania w charakterze świadka pracownika Gminy odpowiedzialnego za przedmiotowy temat), który potwierdziłby, że złożone oferty najmu są zgodne z normami obowiązującymi dla lokali socjalnych. Samo twierdzenie strony, że gmina nie mogłaby zaproponować lokalu nie spełniającego norm nie jest wystarczające. Wobec powyższego nie można było uznać, że od chwili zaoferowania najmu lokalu socjalnego odpowiedzialność gminy wygasła, gdyż spełniła ona swój obowiązek złożenia oferty najmu. Dlatego uzasadnionym przedziałem czasowym za który powód mógł żądać odszkodowania sąd uznał datę od uprawomocnienia się wyroku eksmisyjnego z dnia 18 października 2019 r. w sprawie I C(...) tj. 21 kwietnia 2021 r. do daty wyrokowania tj. do 21 stycznia 2025 r. (tj. 45 miesięcy).

Powód żądał zapłaty odszkodowania w wysokości najmu całej nieruchomości położonej w W., którą pozwani – rodzina K. – ze sprawy o eksmisję powinni wydać. Opierał się na tym, że wyrok z dnia 18 października 2019 r. w sprawie o sygn. I C (...) dotyczy wydania całej nieruchomości, a nie tylko posadowionego na niej budynku mieszkalnego, oraz, że nie może on korzystać z całej nieruchomości a nie tylko z budynku mieszkalnego zajmowanego przez rodzinę K..

Jednak biorąc pod uwagę uregulowania zawarte w ustawie o ochronie praw lokatorów wskazać należy, że dotyczy ona stricte ochrony praw lokatorów i zaspokajania potrzeb mieszkaniowych. Pozwana Gmina została zobowiązana przez Sąd w wyroku eksmisyjnym do dostarczenia lokalu socjalnego, odpowiada więc za niedostarczenie tego lokalu a jej odpowiedzialność jest ściśle związana ze szkodą jaką właściciel – T. M. – doznaje na skutek braku możliwości wynajęcia lokalu, a nie całej nieruchomości. Odpowiedzialność Gminy wywodzi się z ustawy o ochronie praw lokatorów i nie można tej odpowiedzialność rozumieć tak szeroko, że gmina odpowiedzialna jest za to, że właściciel nie może dysponować całą swoją nieruchomością gruntową. Podkreślenia wymaga, że odpowiedzialność gminy ograniczona jest hipotetyczną stawką za najem lokalu, którego właściciel nie może wynająć na skutek niedostarczenia lokalu socjalnego. Nie odpowiada za hipotetycznie utracony czynsz dzierżawnego gruntu, gdyż obowiązkiem gminy jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych mieszkańców gminy i jej odpowiedzialność ogranicza się stricte do tych potrzeb.

Dlatego też Sąd zasądzając na rzecz T. M. od Gminy Z. odszkodowanie za szkodę, jaką poniósł on wobec niezłożenia przez pozwaną oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego rodzinie K., brał pod uwagę hipotetyczny czynsz jaki powód mógłby uzyskać z wynajmu budynku mieszkalnego a nie całej nieruchomości, gdyż tak daleko odpowiedzialność gminy się nie rozciąga.

W ustaleniu kwoty miesięcznego czynszu najmu lokalu Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego T. K. i przyjął stawkę 609,17 zł, uznając ją za rynkową oraz możliwą do uzyskania w przypadku najmu lokalu na wolnym rynku.

Biorąc pod uwagę powyższe należało zasądzić na rzecz powoda 27.412,56 zł (45 miesięcy x 609,17 zł), w pozostałym zaś zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w pkt II wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1-2 k.c., zasądzając je od dnia wydania wyroku tj. 21 stycznia 2025 r. do dnia zapłaty, opierając się na założeniu, że odsetki za odszkodowanie należą się od ustalenia wysokości szkody, a tą Sąd ustalił dopiero w wyroku.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., stosunkowo je rozdzielając. Powód wygrał proces w 40 % (żądał zasądzenia 68.516,80 zł, zasądzono 27.412,65 zł). Koszty stron przedstawiały się następująco:

1.  powód: opłata od pozwu (3.426 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł), wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata (5.400 zł, zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie, t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1964) oraz zaliczka uiszczona na poczet wynagrodzenia biegłego – 1.000 zł.

2.  pozwany: wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego ( 5.400 zł., zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm.).

Powód poniósł łącznie 9.843 zł kosztów, a powinien ponieść 9.145,80 zł. Pozwany poniósł łącznie 5.400 zł kosztów, a powinien ponieść 6.097 zł. Dlatego też na rzecz powoda należało zasądzić od pozwanego 697,20 zł kosztów procesu, o czym orzeczono w pkt III wyroku.

W sprawie pozostały nieuiszczone koszty sądowe tj. 3.103,75 zł (wynagrodzenie biegłego sądowego za sporządzenie opinii z 30/10/2023 r.; postanowienie na k. 120), 365,93 zł (wynagrodzenie biegłego sądowego za sporządzenie uzupełniającej opinii z 27/02/2024 r.; postanowienie na k. 144) i 2.127,67 zł (wynagrodzenie biegłego sądowego za sporządzenie uzupełniającej opinii z 18/06/2024 r.; postanowienie na k. 199). Sąd rozliczył je zasądzając je na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim w następujący sposób: 3.358,41 zł od powoda (pkt IV wyroku) oraz 2.238,94 zł od pozwanej (pkt V wyroku).