Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 sierpnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący – SSR Izabela Gluza

po rozpoznaniu 22 sierpnia 2024 r. w Nowym Dworze Mazowieckim

na posiedzeniu niejawnym (art. 148 ¹ k.p.c.)

sprawy z powództwa P. (...) we W.

przeciwko M. J.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądzić od powoda P. (...) we W. na rzecz pozwanej M. J. 917 zł (dziewięćset siedemnaście) kosztów procesu.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

z dnia 22 sierpnia 2022 r.

Powód P. (...) we W. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. J. 3807,29 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazano, że pozwana zawarła umowę pożyczki konsumenckiej z K. Sp. z o.o. K. sp. z o.o. zbyła wierzytelność od (...). Następnie powódka nabyła wierzytelność powstałą z tej umowy od tego podmiotu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty zakwestionowano legitymację czynną powoda, w tym skuteczność cesji, podniesiono, że roszczenie nie zostało udowodnione co do zasady i wysokości, wskazano na abuzywność postanowień umowy, w szczególności przewidzianych prowizji, nadto nie złożono oświadczeń woli o zawarciu umowy kredytu.

STAN FAKTYCZNY

10 maja 2022 r. (...) sp. z o.o. sporządziła dokumentację zawierającą projekt umowy pożyczki nr (...) na kwotę 2500 zł (całkowita kwota pożyczki) określając całkowitą kwotę do zapłaty na 2856,25 zł. Pożyczka miała być udzielona konsumentowi - M. J..

Powód zawarł z (...) z siedzibą na M.umowę przelewu wierzytelności. W pozycji 3214 załącznika do umowy cesji wskazano, że zbywcy przysługuje wierzytelność względem pozwanej z umowy pożyczki nr (...) na kwotę 3694,91 zł.

Dowód: projekt umowy pożyczki nr (...) wraz z załącznikami (k. 19-33), umowa cesji (k. 9-18)

OCENA DOWODÓW

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie bezspornych twierdzeń stron oraz zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci dokumentów prywatnych, wydruków i nagrania stanowiących inny dowód zgodnie z art. 309 k.p.c.

OCENA PRAWNA

W pierwszej kolejności należy wskazać, że powód w niniejszym postępowaniu jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie skupywania wierzytelności, zaś pozwana jest konsumentem i takie też było źródło analizowanego zobowiązania. Zgodnie z art. 45814 § 1 k.p.c. przepisy działu IIb k.p.c. stosuje się w sprawach o roszczenia konsumenta przeciwko przedsiębiorcy oraz o roszczenia przedsiębiorcy przeciwko konsumentowi, o ile konsument ten jest stroną postępowania. Jednym z obowiązków powoda, będącym przedsiębiorcą jest powołanie wszystkich twierdzeń i dowodów w pozwie, zaś naruszenie tego obowiązku skutkuje pominięciem spóźnionych twierdzeń i dowodów, chyba, że przedsiębiorca uprawdopodobni, że powołanie tych twierdzeń lub dowodów było niemożliwe lub potrzeba ich podniesienia wynikła później (vide art. 45815 § 1 i 4 k.p.c.)

W ocenie Sądu, trafny okazał się podniesiony przez pozwaną zarzut braku legitymacji czynnej powódki. Powód nie udowodnił by przysługiwała mu względem pozwanej wierzytelność dochodzona pozwem. W świetle przedstawionych przez powoda dowodów jego twierdzenia o okolicznościach przytoczonych w pozwie budzą wątpliwości.

P. (...) we W. nie wykazała swojej legitymacji czynnej do występowania w przedmiotowym procesie. Powód w żaden sposób nie udowodnił, że przysługuje mu wierzytelność w stosunku do pozwanej wynikająca z rzekomo zawartej przez pozwaną w dniu 10 maja 2022 roku umowy pożyczki w wysokości dochodzonej przedmiotowym powództwem.

Powód nie wykazał, że skutecznie nabył wierzytelność względem pozwanej od (...) z siedzibą na M.wobec nie wykazania, że podmiot ten wcześniej nabył wierzytelność od pierwotnego wierzyciela – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

W konsekwencji uznać należy, że powód w żaden sposób nie wykazał, że nabył wierzytelność względem pozwanej. Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że nabył ze skutkiem prawnym wierzytelność względem pozwanej wynikającą z przedmiotowej umowy pożyczki, i że pozwana powinna zapłacić mu należność w opisanej pozwem wysokości. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. W przedmiotowej sprawie powód będąc podmiotem, którego istotną działalnością jest skupowanie wierzytelności pieniężnych na masową skalę, z uwagi na zakres prowadzonej działalności winien w sposób szczególny i niewątpliwy wykazać, że nabył ze skutkiem prawnym tę konkretną, określoną wierzytelność wobec wskazanej osoby, czego jednak w sprawie nie uczynił.

Z uwagi na konsumencki charakter postępowania i brak przedstawienia dowodu w pozwie, sprawę - również z wniosku samego pozwanego zawartego w odpowiedzi na pozew - należało rozpoznać na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 1481 k.p.c. Powód był reprezentowany od początku przez profesjonalnego pełnomocnika zaś legitymacja czynna w procesie jest fundamentalnym warunkiem sine qua non jego prowadzenia i nie jest możliwym uzupełnienie tego brakującego dowodu czy twierdzenia w dalszym toku sprawy, zatem orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Dodatkowo podzielić należy argumentację pozwanego dotyczącą nieudowodnienia tego, że pozwana skutecznie złożyła oświadczenie woli o zawarciu umowy pożyczki, a także braku dowodu wskazującego na wysokość zadłużenia.

KOSZTY

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z aart. 98 § 1, 11 i 3 k.p.c. i obciążył powoda kosztami w całości. Zatem pozwanemu należy się zwrot całości poniesionych kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od daty uprawomocnienia się wyroku. Na koszty procesu złożyły się 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, oraz 917 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.).

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt II wyroku.